Zakon św Jana Chrzciciela

Brat Bernard

Powstanie Zakonu

Suwerenny Rycerski Zakon Świętego Jana Jerozolimskiego Szpitalników zwany Rodyjskim i Maltańskim jest najdłużej istniejącym zakonem rycerskim. Korzenie Zakonu wywodzą się od charytatywnego bractwa założonego w Jerozolimie około połowy XI wieku po Chrystusie przez pobożnych włoskich kupców z Amalfii. W pobliżu Grobu Świętego zbudowali oni opactwo Św. Marii Łacińskiej, a w nim hospicjum dla przybywających z Europy pielgrzymów. W czasie pierwszej wyprawy krzyżowej bractwem tym kierował błogosławiony Gerard. Wtedy to bractwo przyjęło regułę Św. Augustyna i przerodziło się w zakon szpitalny. Godłem zakonu stał się ośmiokończasty krzyż. Bracia zakonni ślubowali czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, a także opiekę nad chorymi (przyrzeczenie szpitalnictwa). Następca Gerarda, Rajmund z Puy nadał Zakonowi Regułę, która nadawała zakonowi charakter charakter rycerski, zgodnie z panującymi wówczas standardami. Zgodnie z regułą zatwierdzoną przez Papieża Paschalisa II - Zakon Św. Jana spełniał dwie podstawowe funkcje: prowadził zbrojną obronę chrześcijan wobec muzułmanów oraz niósł pomoc chorym, rannym i pielgrzymom przybywającym do Ziemi Świętej. Zamki należące do Zakonu (m.in. Krak de Chevakiers, Belvoir, Gibelin, Margat) stanowiły ważny element obrony państwa krzyżowców powstałego w Palestynie.